Libros de Literatura en gallego, página 20 de 244

Laxeiro fronte a si mesmo e fronte a Xosé Otero Abeledo, o "eu" primixenio. Laxeiro nas súas propias palabras, sen intermediarios nin intérpretes, nunha conversa con Carlos G. Reigosa sobre o divino e o humano, e tamen sobre a pintura, o seu desafio radical. Laxeiro por si mesmo, nu diante do espello, espontaneo e vital, sen disfraces... Iso conten este libro. Ben seguro, cando Laxeiro ollou por primeira vez o Portico da Gloria, a sua alma e a do Mestre Mateo xuntaronse nalgun recuncho do Marquesado da Romea e comezaron o seu parrafeo creativo, frutifero e se cadra interminable. Naceu asi o pintor mais intuitivo, enerxico, axitador, libre e rebuldeiro da xeracion de Os Renovadores da Vangarda Historica galega. Rebelde contra as tradicions localistas, Laxeiro converteuse no rexo forxador dunha estetica granitica, sempre fiel as raices, pero tamen en profundo dialogo coas vangardas pictoricas internacionais. Deste xeito puido ser -e foino- un proteico revitalizador dos mitos galegos (na liña de Valle-Inclan e de Cunqueiro), cunha expresion artistica enxebre e universal a vez.Pintor de vigorosa ollada atlantica,, nunca deixou de buscar dentro del a autenticidade que distingue os grandes creadores. Por iso, como ben escribiu X. Anton Castro, Laxeiro e "un dos pintores mais significativos e innovadores da España dos ultimos setenta anos". Algo que ninguen discute no centenario do seu nacemento. Laxeiro por si mesmo, inclue a conversa que ainda permanecia inedita realizada por Carlos G. Reigosa, tres epilogos sobre o xenial pintor de Botos preparados por X. Anton Castro e os pintores Anton Patiño e Leopoldo Novoa, ademais de sesenta e catro paxinas a cor que constituen tanto un percorrido fotobiografico como unha escolma da sua obra pictorica.Laxeiro fronte a si mesmo e fronte a Xosé Otero Abeledo, o "eu" primixenio. Laxeiro nas súas propias palabras, sen intermediarios nin intérpretes, nunha conversa con Carlos G. Reigosa sobre o divino e o humano, e tamen sobre a pintura, o seu desafio radical. Laxeiro por si mesmo, nu diante do espello, espontaneo e vital, sen disfraces... Iso conten este libro. Ben seguro, cando Laxeiro ollou por primeira vez o Portico da Gloria, a sua alma e a do Mestre Mateo xuntaronse nalgun recuncho do Marquesado da Romea e comezaron o seu parrafeo creativo, frutifero e se cadra interminable. Naceu asi o pintor mais intuitivo, enerxico, axitador, libre e rebuldeiro da xeracion de Os Renovadores da Vangarda Historica galega. Rebelde contra as tradicions localistas, Laxeiro converteuse no rexo forxador dunha estetica granitica, sempre fiel as raices, pero tamen en profundo dialogo coas vangardas pictoricas internacionais. Deste xeito puido ser -e foino- un proteico revitalizador dos mitos galegos (na liña de Valle-Inclan e de Cunqueiro), cunha expresion artistica enxebre e universal a vez.Pintor de vigorosa ollada atlantica,, nunca deixou de buscar dentro del a autenticidade que distingue os grandes creadores. Por iso, como ben escribiu X. Anton Castro, Laxeiro e "un dos pintores mais significativos e innovadores da España dos ultimos setenta anos". Algo que ninguen discute no centenario do seu nacemento. Laxeiro por si mesmo, inclue a conversa que ainda permanecia inedita realizada por Carlos G. Reigosa, tres epilogos sobre o xenial pintor de Botos preparados por X. Anton Castro e os pintores Anton Patiño e Leopoldo Novoa, ademais de sesenta e catro paxinas a cor que constituen tanto un percorrido fotobiografico como unha escolma da sua obra pictorica.

Fermoso álbum con textos de Encarna Otero e ilustracións de Elisa Gallego Picard

Premio Blanco Amor 2007Arredor de guerras e exilios, técense as vidas contadas nesta novela.Librepensadoras que aman galeguistas, guerreiros polacos que queren ser Victor Hugo, nenos que converten en Troia a praia do Orzan. A Coruña dos anos trinta, o Paris aloucado e deprimido dos corenta e dos cincuenta, unha Barcelona de bombardeos e partidas de poquer, Buenos Aires e Nova York son as cidades polas que transita o protagonista deste relato en primeira persoa, desta porcion de memoria que non sae nos libros de historia.

Acompasado ao rumor das estacións, Paulino Vázquez dá conta dunha perda: a da terrible escisión que fai a modernidade ao considerar o tempo como abstracto, indiferente, cuantitativo. Arcaico o tempo que respira aparece como unha queixa (relixiosa) para reclamar o vencello emocional entre home e terra. Lembranza do ido e denuncia do vougo, o poema e o espazo escollido do elexiaco. Como un movemento non condenado a repeticion, senon a procura da intraducibilidade. Aceno que oscuramente poderiamos chamar do inmortal.

Este volume recolle tres pezas fundamentais na traxectoria dun dos autores máis importantes da nova dramaturxia española. Estas obras mostran igualmente a evolución dun autor preocupado por problemáticas diversas e pola exploracion de diferentes rexistros e recursos no tratamento da materia gramatica. Ao tempo, as tres dan conta do seu compromiso vital coa tolerancia, coa liberdade e coa poesia.

Una llamada última -que no definitiva- a salvar el paisaje gallego. Una crítica profunda a los desastres. Un grito contra la destrucción de nuestro entorno. Y un clamor, también, con rayos de esperanza, para soñar en un futuro de amor con la tierra.36 cronicas de prosa poetica y denuncia, acompañadas -y suavizadas, al mismo tiempo- por el trazo leve y onirico del ilustrador Alfonso Martinez

No século XXI, finxir dar vida foi un dos cometidos principais daqueles que traballaban nesa trampa oblicua chamada arte: a creación de personaxes semellaba un eixe fundamental na novela, esa simulacion tamen se atopaba no deber dun bo actor, dun guionista, dun realizador de cine, un fotografo, un debuxante de comics... No seculo XXI, procurar vida foi un dos cometidos principais daqueles que se dedicaban a esa fe experimental chamada ciencia: a medicina, a investigacion no xenoma, a astrofisica, a matematica agochada nos patrons de crecemento vexetal e animal, a arquitectura organica... No seculo XXI, aplicar un zoom nos textos das criaturas humanas revelaria unha ambicion de alquimista: transmutarse en vida. En memoria.Vingadora da mortalidade. Zoommm, o poemario de Estibaliz Espinosa, achegase con torpeza humana as relacions incestuosas entre texto e vida, linguaxe da maquina e linguaxe lirica, e a ese antigo desexo infantil de que o que leamos se transfigure en nos, electrice a nosa medula, siga o noso ritmo vascular, volva parte de nos ou nos dela. Somos o que foron outros. Se somos o que comemos, somos o que lemos.

A vila de Vigo vive unha época de prosperidade no amencer do século XIX. A pesca, a salgadura e o comercio incipiente foron a base do crecemento do vello burgo pechado nas súas murallas, que agora conta xa con dez mil habitantes e se vai transformando na verdadeira cabeceira da bisbarra, en clara competencia con Tui, a capital provincial. Pero esta a piques de vivir as mais terribles penalidades da guerra que, a comezos de 1809, vai entrar en Galicia a sangue e lume. A placida e prospera vila vai converterse en cidade. Mais habera de facelo con indicibles sufrimentos. Reconquista: Vigo en armas de Eduardo Rolland relata, baseandose en solidas fontes documentais autenticas, en boa parte ineditas, os acontecementos vividos en Vigo e Galicia durante 1809, deixando que falen os feitos e os seus protagonistas. Sen a intencion de escribir nin odas nin haxiografias daqueles inimitables galegos, o autor retrata a vida de todos os heroes da Reconquista, alguns deles pouco recoñecidos, como Cachamuiña, o frade Villageliu, o abade do Couto, Juan Bautista Almeida ou o misterioso Villuendas, autentico axente secreto que operaba intramuros durante a ocupacion francesa. Un feito historico riquisimo en acontecementos que agora, coincidindo co bicentenario da fundacion da cidade, se presenta de forma desmitificadora neste libro de investigacion fundamental sobre a Reconquista de Vigo.A vila de Vigo vive unha época de prosperidade no amencer do século XIX. A pesca, a salgadura e o comercio incipiente foron a base do crecemento do vello burgo pechado nas súas murallas, que agora conta xa con dez mil habitantes e se vai transformando na verdadeira cabeceira da bisbarra, en clara competencia con Tui, a capital provincial. Pero esta a piques de vivir as mais terribles penalidades da guerra que, a comezos de 1809, vai entrar en Galicia a sangue e lume. A placida e prospera vila vai converterse en cidade. Mais habera de facelo con indicibles sufrimentos. Reconquista: Vigo en armas de Eduardo Rolland relata, baseandose en solidas fontes documentais autenticas, en boa parte ineditas, os acontecementos vividos en Vigo e Galicia durante 1809, deixando que falen os feitos e os seus protagonistas. Sen a intencion de escribir nin odas nin haxiografias daqueles inimitables galegos, o autor retrata a vida de todos os heroes da Reconquista, alguns deles pouco recoñecidos, como Cachamuiña, o frade Villageliu, o abade do Couto, Juan Bautista Almeida ou o misterioso Villuendas, autentico axente secreto que operaba intramuros durante a ocupacion francesa. Un feito historico riquisimo en acontecementos que agora, coincidindo co bicentenario da fundacion da cidade, se presenta de forma desmitificadora neste libro de investigacion fundamental sobre a Reconquista de Vigo.

Monbars o Exterminador de Hixinio Puentes é unha novela de aventuras, con alento de Stevenson ou John Steinbeck, escrita con certa tinta aceda. O protagonista rebélase e opina sobre conceptos como a lei, autoridade, monarquia, liberdade, moralidade... e realiza un canto ao mar e as suas extraordinarias peripecias vitais. Monbars, alcumado ''''o anxo exterminador'''' pola sua xenreira aos españois e un xentilhome languedociano da segunda metade do seculo XVII, que pasa a sua xuventude como filibusteiro da illa Tartaruga, no tempo dos grandes piratas do Mar Caribe, o Olones, Morgan, etc. Desde o seu retiro nas illas anglonormandas, zona tradicional do matute entre as duas ribeiras do Canal da Mancha, vai referindo ao seu criado as lembranzas dunha vida preñada de violencias, un mundo marcado pola pertenza ao credo hugonote, as guerras de relixion, as monarquias absolutas, o ambiente corsario breton, a xenreira contra os españois e o seu vivir diario na illa Jersey e na xeografia do golfo de Saint-Malo, burlandose das leis e mostrando o seu gusto pola poesia goliardesca de François Villon. Unha novela para gozar da lectura que mereceu o Premio Eixo Atlantico de Narrativa galega e portuguesa na sua ultima edicion.Monbars o Exterminador de Hixinio Puentes é unha novela de aventuras, con alento de Stevenson ou John Steinbeck, escrita con certa tinta aceda. O protagonista rebélase e opina sobre conceptos como a lei, autoridade, monarquia, liberdade, moralidade... e realiza un canto ao mar e as suas extraordinarias peripecias vitais. Monbars, alcumado ''''o anxo exterminador'''' pola sua xenreira aos españois e un xentilhome languedociano da segunda metade do seculo XVII, que pasa a sua xuventude como filibusteiro da illa Tartaruga, no tempo dos grandes piratas do Mar Caribe, o Olones, Morgan, etc. Desde o seu retiro nas illas anglonormandas, zona tradicional do matute entre as duas ribeiras do Canal da Mancha, vai referindo ao seu criado as lembranzas dunha vida preñada de violencias, un mundo marcado pola pertenza ao credo hugonote, as guerras de relixion, as monarquias absolutas, o ambiente corsario breton, a xenreira contra os españois e o seu vivir diario na illa Jersey e na xeografia do golfo de Saint-Malo, burlandose das leis e mostrando o seu gusto pola poesia goliardesca de François Villon. Unha novela para gozar da lectura que mereceu o Premio Eixo Atlantico de Narrativa galega e portuguesa na sua ultima edicion.

Desde a súa ventá ao mundo, un caixeiro de peaxe da autoestrada bota unha ollada ás fraccións de vidas que se cruzan con el acotío. Esas instantáneas compoñen unha colaxe que lle axuda a fuxir da soidade. A partir destes encontros fugaces, ceiba a sua imaxinacion e crea un universo ao ritmo da musica que sae dos nosos vehiculos cando baixamos a xanela para pagar, un planeta movido por anacos de conversas que desaparecen a cen quilometros por hora. Desde a cabina, o narrador observanos, temeroso de mergullarse na nosa rutina, mais contento de que rompamos a sua. Os usuarios da autoestrada eriximonos en protagonistas dun relato axil que acelera nas curvas perigosas. En Peaxes confluen todas as Galicias existentes e as imaxinadas, demostrando que realidade e ficcion comparten a miudo o noso destino. Unha novela breve, coa que Santiago Lopo debuta no catalogo de Xerais, que fara gozar a lectores e lectoras.Desde a súa ventá ao mundo, un caixeiro de peaxe da autoestrada bota unha ollada ás fraccións de vidas que se cruzan con el acotío. Esas instantáneas compoñen unha colaxe que lle axuda a fuxir da soidade. A partir destes encontros fugaces, ceiba a sua imaxinacion e crea un universo ao ritmo da musica que sae dos nosos vehiculos cando baixamos a xanela para pagar, un planeta movido por anacos de conversas que desaparecen a cen quilometros por hora. Desde a cabina, o narrador observanos, temeroso de mergullarse na nosa rutina, mais contento de que rompamos a sua. Os usuarios da autoestrada eriximonos en protagonistas dun relato axil que acelera nas curvas perigosas. En Peaxes confluen todas as Galicias existentes e as imaxinadas, demostrando que realidade e ficcion comparten a miudo o noso destino. Unha novela breve, coa que Santiago Lopo debuta no catalogo de Xerais, que fara gozar a lectores e lectoras.

A MERECIDA HOMENAXE No outono de 1989, a piques de caer o Muro de Berlín e de comezar en Galicia a longa xeira do fraguismo, Xosé Luís Méndez Ferrín xuntou en Compostela, na sede da Fundación Sotelo Blanco, un grupo de xente nacionalista e de esquerdas para expoñerlle o proxecto dunha revista trimestral coa que (re)pensar Galicia e o mundo desde Galicia. Meses despois comezaba a sua travesia A Trabe de Ouro. Publicacion galega de pensamento critico, so a direccion do propio Ferrin e co texto Estamos abertos a todos e a todo; teimamos que nada do noso tempo e terra nos sexa alleo como mascaron de proa dunha revista plural. Cando A Trabe xa levaba feitas moitas singraduras, a alguns dos que nela navegan pareceulles necesario (e urxente) facerlle unha homenaxe ao insigne temoneiro en forma de libro dos amigos. Propuxoselles a idea a Olegario Sotelo e a Manuel Bragado, responsables das duas casas onde o homenaxeado levaba anos publicando, que a acolleron moi satisfactoriamente. O 23 de marzo do 2006 constituiuse en Vigo a Comision de Homenaxe a X. L. Mendez Ferrin, formada por varios membros dA Trabe (Francisco Fernandez Rei e Rosa Lopez, secretarios do consello de redaccion; Anton Dobao e Miguel Anxo Seixas, membros dese consello desde o seu inicio); por xente moi vencellada a revista desde habia tempo (Anxo Angueira, editor e estudoso da obra de Ferrin; Xose-Henrique Costas Gonzalez, promotor do seu Honoris Causa pola Universidade de Vigo); e por representantes das duas editoriais (Olegario Sotelo e Xabier Vazquez, por Sotelo Blanco Edicions; Manuel Bragado e Xose M. Garcia Crego, por Edicions Xerais de Galicia Crego e Xabier son, por outra parte, integrantes do equipo da revista). A devandita Comision acordou preparar un Libro-Homenaxe a Ferrin para o 2008, por facer este 70 anos, por ser o 50 aniversario de Percival e outras historias e, sobre todo, por tratarse dunha das figuras sobranceiras do panorama socioc

Ramón Piñeiro e a estratexia do galeguismo de Xosé Ramón Rodríguez Polo aborda a estratexia que elaboraron os galeguistas encamiñada a preparar á sociedade para o escenario  entón incerto da restau

Negra Sombra! Negra Sombra e outros contos comeza cunha historia que chega setenta e catro anos despois de terse producido. Un asasino tenta, xa enfermo terminal, desfacerse dos seus horríbeis crimes. Xuntarase cos falanxistas de Tui nos dias do 36 e con eles participa en mortes e torturas sobre homes e mulleres de esquerdas. Unha confesion que chega por medio de cartas para abrir con elas, de novo e sorpresivamente, a Historia.

Despois de vinte anos de integración no espazo económico europeo, urxe un traballo de revisión de estratexias públicas e privadas para equiparar o tecido produtivo galego á media europea. Neste libro, concibido desde un punto de vista divulgativo, acheganse un feixe de propostas nese senso. En Galicia, unha economia europea faise unha analise polo miudo das debilidades, ameazas, fortalezas e oportunidades da economia galega na actualidade, tras mais de vinte anos de integracion no espazo economico europeo. Luces e sombras que amosan un tecido produtivo que se transformou radicalmente mais que ainda non abonda para achegar a Galicia as medias española e europea en benestar socioeconomico.