Libros de Narrativa en gallego, página 6 de 154

Un dedo manchado de tinta non é unha novela, afirma categórico Gonzalo Salgueiro, ou polo menos non é unha novela ao uso, aclara el mesmo despois. E vai ser que si, que ten razón. Que isto non é unha novela e que el tampouco e un escritor que responda aos canons establecidos, nin Alberte vai ser un funcionario municipal arquetipico, nin Malulu un vendedor ambulante calquera, nin Carme, nin Cristina, nin Chus seran mulleres con historias do comun. Mais a pesar da sua excepcionalidade, velaqui os temos, perfectamente verosimiles, pululando anonimos polas paxinas deste artefacto narrativo coa mesma naturalidade coa que transitan polas ruas de Compostela, coincidindo a espera de que se abra o semaforo da Senra, tomando cafe no Airas Nunes, sen rozarense, sen se coñeceren case, como moito intercambiando unha distraida ollada impersoal. Gonzalo certamente ten razon. Mais non toda.Un dedo manchado de tinta non é unha novela, afirma categórico Gonzalo Salgueiro, ou polo menos non é unha novela ao uso, aclara el mesmo despois. E vai ser que si, que ten razón. Que isto non é unha novela e que el tampouco e un escritor que responda aos canons establecidos, nin Alberte vai ser un funcionario municipal arquetipico, nin Malulu un vendedor ambulante calquera, nin Carme, nin Cristina, nin Chus seran mulleres con historias do comun. Mais a pesar da sua excepcionalidade, velaqui os temos, perfectamente verosimiles, pululando anonimos polas paxinas deste artefacto narrativo coa mesma naturalidade coa que transitan polas ruas de Compostela, coincidindo a espera de que se abra o semaforo da Senra, tomando cafe no Airas Nunes, sen rozarense, sen se coñeceren case, como moito intercambiando unha distraida ollada impersoal. Gonzalo certamente ten razon. Mais non toda.

Os personaxes, xa coñecidos do lector galego por ''Fuxir'', despregan unha enerxía inesgotableEn ''A verdade sobre Marie'', Jean-Philippe Toussaint prolonga ou retoma a historia que une e separa, aproxima e afasta, a imprevisible e sedutora Marie a un engaiolado narrador. Sempre a viaxaren, sempre en movemento, sempre en perigo, aprenderon a vivir e a amar sen se preocupar das dimensions do mundo nin do tempo. Cunha fatalidade insaciable que, asi e todo, endexamais chega a consumir a historia, esta novela non se parece a nada coñecido: o humor a caron da angustia permanente da morte.

Que lector galego non coñece xa a Frank Soutelo? Retranqueiro, un tanto cínico, co seu aquel fanfurriñeiro e a súa particular idea de xustiza, en Tres disparos e dous friames, terceira novela da serie, este detective volve meterse en leas nos mais escuros e depravados ambientes de Hollywood. Unha aspirante a actriz, moza e fermosa, un importante e respectado produtor de cinema que busca satisfacer os seus instintos e unha muller cobizosa que manten a ficcion dun matrimonio perfecto son os vimbios cos que Miguel Anxo Fernandez construe unha historia chea de reviravoltas.

Coa súa segunda novela, Muriel Barbery converteuse en pouco tempo nunha revelación literaria, primeiro en Francia e logo en toda Europa. A elegancia do ourizo conta a historia de Renée, a porteira dun edificio do Paris burgues. Viuva, cativa e laida, ninguen sospeita que e mais culta ca todos os ricos finchados que moran na veciñanza. E a de Paloma, que vive na mesma casa, ten doce anos, e extraordinariamente intelixente e negase a ter como destino a vacuidade e a inepcia da existencia adulta. Cando faga trece anos, ten pensado suicidarse.

Francisco RozadosO título desta obra, Raiolas no faiado, está tirado dunha dedicatoria que Ánxel Vence lle fixo a Chano Piñeiro, que foi o inventor de Trasdomonte, transunto da bisbarra na que Chano e mais o autor do libro naceron, a Terra de Montes. Os relatos, habitados por personaxes de toda laia, transcorren nesa terra engaiolante na que a chuvia ten corpo e alma, e as mulleres tecen soños que se irmandan coa lembranza; na que cada arbore acubilla a alma dun home e cada outeiro e a gorida dun trasno; na que cada fraga e cada souto abeiran segredos milenarios, e os rios e regatos carrexan quimeras imposibles de penetrar sen ollos avisados; na que homes e mulleres se mesturan con espiritos e animas familiares, e na que mortos e vivos conviven, consciente cadaquen dos seus andares. Os relatos estan engastados nun fio fantastico, legatario das lendas vinculadas o folclore, e tentan ser herdeiros da tradicion oral e do imaxinario popular que tan ben representaron na nosa literatura narradores como Anxel Folo, Rafael Dieste ou Alvaro Cunqueiro. A eleccion do formato de relato ten a intencion de esencializar, decantar e condensar os numerosos contidos que nos ofrece esa tradicion, ateigada de lendas, contos e fantasias para contar a caron do lume, esoutro elemento evocador, maxico e nostalxico de tan topica querencia. Se este libro consegue que o lector se sinta a caron do lume, cumprira folgadamente o seu cometido.

Nun momento en que desde algúns sectores minoritarios da sociedade se pide a derrogación da Lei de Normalización Lingüística, en nome da liberdade, se pretende revogar o decreto polo que se regula o

Premio García Barros 2007 . Esta é unha novela sobre a liberdade. E sobre os soños. Dos homes e dos pobos. As palabras da néboa é unha historia sobre tres destinos. Un aventureiro que volve do Novo Mundo; un señor feudal derrotado; unha muller libre que cambia a realidade so coa palabra. Maxia, libros prohibidos e unha revolta campesiña na Galicia do seculo XVI forman o pano de fondo no que Francisco Castro situa un relato de guerras, meigallos, violencia e epica colectiva. Unha historia sobre o dereito a utopia.

O frío azul.. Ano 1517. Nunha escura invernía, desafiando unha mesta nevarada, un viaxeiro chega ao mosteiro de Oseira. Acarrexa unha misteriosa bagaxe, a fonda tristeza do seu corazón mancado e, sobre todo, a ansia por saber a calquera prezo a razon da sua insolita desventura. Pouco a pouco, paseniño, a monotonia tepeda da pedra e a rutina dos ritmos monacais van minando a sua afouteza, ata que, finalmente, a impensada confesion do amo do mosteiro o leve sen remision polos camiños mais abraiantes. Sen acougo, do val estremeiro do Xalima a Portugal, de Toledo ao Courel, o autor tece un sorprendente relato que se vai apoderando do lector. Un relato de guerras e de nigromancia, de panteismo e de represion, de poder asoballante e de resistencia secular. Un relato sorprendente que oscila, a cada paso, entre a quentura do amor e a friaxe da morte, entre as historias reais que sobrecollen e as lendas que perviven, agochadas, nos curutos das serras mais afastadas. Ramon Caride debuxa con mestria paisaxes, feitos e soños en O frio azul (Premio Manuel Lueiro Rey de novela Curta 2007), para facernos vivir, na compaña dos seus protagonistas, unha viaxe inesquencibel polo tempo e polo espazo que nos permite albiscar os abismos mais fondos, os que cada un de nos levamos dentro.

Este volume continúa a reflexión iniciada en 2006 con Chaves da economía pública galega. Trátase dun libro colectivo, coordinado polos profesores Xaquín Álvarez Corbacho e Santiago Lago Peñas, no que se realizan analises sobre o deseño, a execucion e os efectos economicos da actividade publica. Realizadas desde multiples perspectivas, as analises recollidas en Territorio, financiamento e control do gasto permiten coñecer a realidade para poder avanzar no perfeccionamento social. Este libro nace con esas intencions e con eses obxectivos, continuando a idea que se concretou hai dous anos coa publicacion de Chaves da economia publica galega. A nova achega recolle oito traballos que se articulan en tres bloques distintos. Os tres primeiros teñen como eixe comun o territorio. Un segundo bloque analiza politicas destinadas ao desenvolvemento economico sustentable de Galicia e o terceiro bloque integra dous traballos de evidente actualidade sobre os procesos orzamentarios e o control do gasto publico. Pon o ramo unha reflexion sobre a situacion actual e futura do imposto sobre sucesions e doazons.

Paco López-Barxas engade á súa ampla experiencia profesional como xornalista a condición de fillólogo, crítico literario e mesmo escritor. (...) Son as súas entrevistas pezas substantivas, onde non se estraga tinta en cuestions topicas ou domesticas. O repertorio de temas tratados e, neste sentido, moi suxestivo: o poder, a politica e a literatura, o compromiso do escritor, a represion e o exilio, a realidade e a fantasia, o surrealismo e o neorrealismo, a oralidade e a escritura, a critica e a creacion literaria ou artistica. (...) A meirande parte destas entrevistas realizaronse a comezos dos anos oitenta, e as restantes dez anos despois. Os anos lonxe de esmorecer o interese do falado, proporcionan a estes dialogos o valor das palabras esenciais no tempo, que no caso dos autores xa desaparecidos perpetuan a lembranza de quen un dia xa afastado as pronunciou.Dario VillanuevaTitulo: NO XARDIN DAS

Raposiño, niño nacido en Barcelona, narra con pelos y señales, el primer encuentro, cuando tenía ocho años, con sus abuelos que nunca habían salido de su aldea, perdida en las montañas gallegas. El abuelo fascinara el alma de Raposiño con la historia de un ciego que lo ve todo, y la abuela llenara su mundo de encanto y ternura. Raposño descubre, en aquellas vacaciones, un mundo que cambiara para siempre su mundo

As vidas de Gabriel e Lis encóntranse en Aldara, a cativa a quen el quere salvar, a quen ela só sabe odiar. Amor e odio, verdade e mentira son os alicerces duns personaxes que se debaten entre a decepcion pola vida que lles tocou en sorte e a esperanza de que, por unha vez, todo poida ira a mellor.As mellores intencions e unha historia de amores obsesivos, os que senten Gabriel por Aldara, a cativa pola sua nai, Lis polo "miñoca". Un conto cruel cunha rapariga enfeitizada, unha cinsenta ferida e ferinte e un narrador que agocha, baixo a mascara da pasividade, unha cerna escura e implacable.As vidas de Gabriel e Lis encóntranse en Aldara, a cativa a quen el quere salvar, a quen ela só sabe odiar. Amor e odio, verdade e mentira son os alicerces duns personaxes que se debaten entre a decepcion pola vida que lles tocou en sorte e a esperanza de que, por unha vez, todo poida ira a mellor.As mellores intencions e unha historia de amores obsesivos, os que senten Gabriel por Aldara, a cativa pola sua nai, Lis polo "miñoca". Un conto cruel cunha rapariga enfeitizada, unha cinsenta ferida e ferinte e un narrador que agocha, baixo a mascara da pasividade, unha cerna escura e implacable.

As preocupacións e a curiosidade intelectual dunha das figuras fundamentais para entender a historia galega recente. Escritos durante un período que abrangue vinte e cinco anos da vida de Ramón Piñeiro, os textos reunidos en Olladas no futuro forman parte xa da historia do pensamento en e sobre Galicia. Reflexions sobre un tempo que iluminan e axudan a pensar o presente.